روز بعد کرونا

در اتاقم هستم.

دیده ام را بستم.

گویی از این دنیا،

در خیالم رستم.

و فضا پر شده است،

از بلندای سکوت.

و زمان می گذرد...

بد جهانی شده است.

حبس گشتیم انگار.

در دل زندانیم.

می کنیمش انکار.

جرم مان چیست ولی،

که در این زندانیم؟

و چه کاری کردیم،

که به تاوانش در،

خانه مان می مانیم؟

پاسخش آسان است.

ما بسی نادانیم...

به عقب می نگرم.

آب در کوزه و ما تشنه لبان می گشتیم.

در پی یافتن شاخه ای از گل بودیم؛

گرچه در یک دشتیم!

زارعی بودیم و

از کنار فرصت کاشتن بذر خوشی،

در زمین زندگی به سادگی بگذشتیم...

روز بعد از کرونا،

در کنار هم ما،

سخت در آغوش کشیم و همه را از ته دل سفت ببوسیم و سراسر همگی خوب برقصیم و بخندیم و بخوانیم و

از این حبس همین بس که بفهمیم:

در این زندگی تلخ،

فقط شاد بمانیم...

احتمالا شاعرش علی معلمی هستش